چقدر افکار خودکشی زیاد شده.عصری خواب بودم که یکی از دوستانم زنگ زد.بقدری خواب بودم که بجای اینکه صدای گوشی را قطع کنم،زدم روی وصل تماس و تا چشمم اومد باز بره روی هم شک کردم.دیدم وصل کردم و فقط صدای گریه میاد.بدون اغراق ۳ساعت تمام با تلفن حرف زدم.چون رفیقم به مرز فروپاشی روانی رسیده بود و بهم گفت عصری که همسرم خونه نبوده،هرچی قرص تو خونه بوده از غلافش درآوردم و لیوان آب هم گذاشتم کنارم که بخورم که یکمرتبه دختردوسالش از خواب می پره و گریه را سر میده.گفت اگر گریه اون نبود زندگیم را تموم میکردم،چون تحملم تموم شده.تا زمانی که همسرش به خونه برنگشت و صداش را نشنیدم و خیالم از بودنش راحت نشد،مکالمه را با هر چرتی به ذهنم رسید ادامه دادم.تازه این رفیقم تو نظر من واقعا یک مومن واقعیه و من هربار نمازخوندنش را دیدم برخلاف من که عین کلاغه است،با عشق و با لذت بوده.اصلا دنیای خودش را داره،اهل غیبت نیست،تو زندگی هیچ کسی ندیدم سرک بکشه و سرش تو کار خودشه.اهل کمک بی چشم داشته ،اما امروز بهم  گفت مدتهاست نماز هم نمیخونم.خسته شدم،دیگه نمیکشم و تنها وصل کنندم به دنیا دخترمه و ترسم از آینده اونه.من به این فکر میکردم که داریم به کجا میرسیم که همه عزیزانمون را فراموش می کنیم تا از این رنج خودمان را به ظاهر به آرامش برسونیم؟کاش خدا خودش کمک کنه.